دخترم در چهار ماهگی

چو بخت عرب بر عجم چیره گشت همه روز ایرانیان تیره گشت جهان را دگرگونه شد رسم و راه تو گویی نتابد دگر مهر و ماه ز می تشنه و نغمه از چنگ رفت ز گل عطر و معنی ز فرهنگ رفت ادب خوار گشت و هنر شد ریال به بستند اندیشه را بر ریال کنون بی غمان را چه حجت بهی کران را چه سودی ز آوای نی که در بزم این هرزه گران خام گناه است در گردش آریم جام بجایی که خشکیده باشد گیاه هدر دادن آب باشد گناه ز شیر شتر خوردن و سوسمار عرب را به جایی رسیده است کار که تاج کیانی کند آرزو تقو بر تو ای چرخ گردان تقو دریغ است ایران که ویران شود کنام پلنگان و شیران شود